Η απαντηση του ιατρικού μας quiz...Για να δουμε...

Καλησπέρα σε όλους τους αναγνώστες του blog και σε όσους ψήφισαν για το κουιζάκι.

Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας με την απάντηση στο ερώτημα: "...ποιον θα επιλέγατε να εισαχθεί στο νοσοκομείο;" είναι:

1. Και τους δύο φυσικά 6%
2. Τον πρώτο-χάπια 41%
3. Τον δεύτερο-ινσουλίνη 46%
4. Κανέναν από τους δύο 6%

Ποιος είχε δίκιο???

Σωστή απάντηση είναι το 2, δηλαδή τον διαβητικό που έκανε κακή χρήση-υπερκατανάλωση δισκίων.

Γιατι όμως?

Αν δούμε τα γεγονότα αντικειμενικά και οι δύο διαβητικοί βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε κίνδυνο, και αυτό κυρίως των επιπλοκών της υπογλυκαιμίας όπως θα δούμε παρακάτω. Αυτός όμως που διατρέχει το μεγαλύτερο κίνδυνο είναι ο ασθενής που έχει λάβει δισκία. Σπάνιο μεν, επείγον και κρίσιμο δε. Ο λόγος είναι ότι η ινσουλίνη είναι άμεσα αναιρούμενος παράγοντας υπογλυκαιμίας καθώς με τη χορήγηση γλυκόζης "καίγεται" εύκολα. Θα μου πείτε: "Ναι, όμως και με τα χάπια θα διορθωθεί η υπογλυκαιμία αφού πάλι γλυκόζη θα χορηγήσουμε."    Σωστα!Αλλα τα χάπια δεν μεταβολίζονται τόσο εύκολα όσο μια ενέσιμη ουσία. Ανάλογα με τη δοσολογία τους μπορεί να παραμείνουν αρκετές ώρες στον ορό δραστικοί μετάβολίτες οι οποίοι παρά τη διόρθωση που θα κάνουμε θα απελευθερώνονται συνεχώς και θα προκαλούν υπογλυκαιμία ή θα κρατούν την τιμή του σακχάρου "γαντζωμενη".

Πώς θα διαπιστώσω την υπογλυκαιμία?
Πολλά έχουν ακουστεί και έχουν γραφτεί κατά καιρούς για την έγκαιρη αναγνώριση και αντιμετώπιση της υπογλυκαιμίας. Ωστόσο η υπογλυκαιμία επιβεβαιώνεται από την τριάδα του Whipple (ενός Αμερικανού χειρουργού που έδωσε το όνομά του στην ομώνυμη χειρουργική επέμβαση) η οποία περιλαμβάνει τα εξής:  1) συμπτώματα συμβατά με υπογλυκαιμία,  2) χαμηλή συγκέντρωση γλυκόζης πλάσματος που διαπιστώνεται με ακριβή μέθοδο (όχι μετρητή σακχάρου) και 3) υποχώρηση των συμπτωμάτων μετά την άυξηση της γλυκόζης στο πλάσμα.
Με την αναγνώριση λοιπόν της συγκεκριμένης τριάδας μπορούμε με πολύ μεγάλη σιγουριά να μιλήσουμε για υπογλυκαιμία σε έναν ασθενή. 

Που οφείλονται όμως τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας?
Σχετίζονται με διέγερση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος και εγκεφαλική δυσλειτουργία λόγω της υπογλυκαιμίας. Έτσι τα χωρίζουμε σε 2 κατηγορίες. Τα αδρενεργικά και τα νευρογλυκοπενικά. Τα αδρενεργικά συνίστανται σε εφίδρωση, αίσθημα παλμών, τρόμο, ανησυχία και αίσθημα πείνας σε αντίθεση με τα νευρογλυκοπενικά που περιλαμβάνουν σύγχυση, δυσκολία στην συγκέντρωση, ευερεθιστότητα, ψευδαισθήσεις, εστιακά νευρολογικά σημεία (π.χ. ημιπληγία) και τελικά κώμα και θάνατο.
Τα αδρενεργικά προηγούνται συνήθως των νευρογλυκοπενικών και έτσι αποτελούν ένα πρώιμο σημάδι για τον ασθενή. Σημαντικό είναι ότι ένα ποσοστό των ασθενών δεν καταλαβαίνει την υπογλυκαιμία (υπογλυκαιμική άγνοια) κι αυτό γιατί το κάτω όριο σακχάρου στο οποίο κάποιος θα νιώσει τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας πέφτει μετά από επαναλαμβανόμενα επεισόδια υπογλυκαιμίας. Για αυτό προσοχή σε όσους...''Είμαι μια χαρά,δεν έχω τίποτα!'' Μέτρηση σακχάρου όπωσδηποτε, ειδικότερα αν πρόκειται για διαβητικούς!

Γιατί όμως πρέπει να τη διαγνώσουμε νωρίς?Ποιες είναι οι επιπλοκές?
Εκτός των επιπλοκών της για τις οποίες θα μιλήσουμε σε λίγο, η διάγνωση της υπογλυκαιμίας σε ένα διαβητικό μπορεί να θέσει την υπόνοια της λοίμωξης και να κάνει ακόμη σημαντικότερη και λεπτομερή την κλινική μας εξέταση και τη λήψη του ιστορικού. Στην οξεία φάση η υπογλυκαιμία μπορεί να προκαλέσει κώμα, καρδιακές αρρυθμίες και θάνατο. Ο κίνδυνος για μόνιμα νευρολογικά ελλείμματα σε παρατεταμένη υπογλυκαιμία αυξάνεται; τέτοια ελλείμματα περιλαμβάνουν ημιπάρεση, απώλεια μνήμης, διαταραχές του λόγου, διαταραχές στην αφαιρετική σκέψη και αταξία.


Συμπέρασμα
Η πρώιμη αναγνώριση της υπογλυκαιμίας είναι σημαντική για την έγκαιρη αντιμετώπιση της καθώς στην οξεία φάση προστατεύει από τις θανατηφόρες επιπλοκές ενώ μακροπρόθεσμα επιτυγχάνεται καλύτερη ρύθμιση της γλυκόζης και μειώνονται τα ποσοστά υπογλυκαιμικής άγνοιας.



Ελπίζω να σας βοήθησα, για απορίες ή περαιτέρω σχόλια thanospaschalis@gmail.com η στο FB   Thanos Paschalis.


Ετοιμοι για το επόμενο???